Başak Gülmez

Doğduğum evden başka bir zamandayım. Bizi tek başımıza bırakan kaderimiz değildi düşününce, ailemizdi, arkadaşlarımızdı, sevgilimizdi, eşimizdi, biricik aşkımızdı. Yerlere göklere sığdıramayıp “en” kalıbını giydirdiğimiz ne vardıysa tek tek ihanetine uğradık burada biz. Bağırdık, çağırdık gücün yetmez dediler. Sustuk susmasaydın dediler. Güldük gülme hak ettin dediler. Sıktık, sıktık, sıkıştırdık. Bekle! Elbet gelecek zamanı.

Sokaklara atıldık istenmeyen eski bir eşya gibiydik. Benzerimizi gördüğümüzde şoklara girdik. Ah vahlar, nasıl olurdular, yapmasaymış o da öyleciler… Aynılarını benler, sizler, hepimizler yaşamadık mı oysa? Biraz daha sıktık, sıkmaya devam zaman yaklaşıyordu.

Durduk. Biraz durduk ve hazmettik. Sindirdik, benimsedik bir de böyle denemek istedik. Neden, korktuk(?) Korku bizi yenecekti buraya evrildik. Ele geçirmese iyiydi bekleyişimiz. İşlere gitmedik, okulu bıraktık, başımız eğik dümdüz yürüdük aciliyetlerimize baktık. Sokaklardan vazgeçtik, fakat boş oturmadık evimizin işini gördük, eşimizin de işini gördük elbette. Avcumuzu istemeye istemeye gevşettik başka çaremiz  yoktu çünkü ne derlerdi bizler bir başımızaydık. Zaman bizi salacaktı bir yerde nasıl olsa.

Lanet olsundu doğduğumuz güne. Tüh senin gibi bedene, tüh seni var eden bu evrene. Konuşma dışından, sadece içeriden. Fısıldama yalnızca sus için konuşsun ama onlar gerçekler değil; gerçekte gerçek değiller. Eylem değil masum düşünceler kimse bilmeden. Okuma bizim kültürümüze uygun değil onlar hep beyin yıkama. Ama asla, asla ve asla bunlara inanma. Zaman sabretmiyordu artık, sımsıkı kapa tekrar hissedeceksin karıncalanmayı.

Şimdi bir oyunun sonuna yaklaşıyorduk sanki. Son darbe tak etti artık. Kalktık, toplandık, silkelendik ve güm! Havada yumruğum görüyor musun? Senin için kalktı, benim için kalktı, onlar için! Bir sürü kadın ve bir dolu haykırış tek bir yerdeydik. Susmuyorum!