Asiye

Bu paylaşım bazıları için tetikleyici veya travma geri çağırıcı olabilir.

Bundan yaklaşık 1 ay kadar önce vajinismus tanısı aldım ve bunun üzerinden minik bir deneyim aktarımı yapmak istedim. Çünkü durumu çok iyi karşıladığımı zannetmiyorum.

Aslında ben bir şeylerin yanlış olduğunu hep biliyordum. Mastürbasyon yaparken de sevişirken de hep bir şeyler yanlış gibi geliyordu. Kimse bunu bana söylemedi tabi. Ne partnerlerim ne de konuştuğum başka insanlar. Belki de ben anlatamadığım içindir.

Geçtiğimiz sene birkaç arkadaşımla seks üzerine konuşurken bana nasıl seviştiklerini anlattılar. Hem de üstte. Benim şu ana kadar hiç yapamadığım bir şey. Ben yatıyordum öyle sadece. Sonra nasıl yaptıklarını sordum ve çok ilginç geldi çünkü öyle bir durumda yapamayacağıma neredeyse emindim. Sonra arkadaşıma nasıl sevişebildiğimi anlattım ve: “Sende de bu şekilde olmuyor mu?” diye sordum. Olmuyormuş.

O noktaya kadar yaşadıklarımda bir yanlışlık olduğunu ne kadar fark etsem de bunun çevremdeki insanlarda da olduğuna çok inanmıştım. Sonuçta Türkiye coğrafyasında bastırılmışlık vs. dahilinde biraz zorlanıyor olmam normaldi benim için. Ama değilmiş.

***

Başından beri bu durum bana normal geliyordu çünkü azıcık ittiriyordum. Sonra bir gün sarhoş değilken sevişmeye başladım. Bacaklarım üzerimdeki kişiyi ittirip duruyordu ve yemin ederim ittiren ben değildim. Vücudum ittiriyordu. Bir şekilde zar zor bir şeyler yaşıyorduk ama keyifli miydi bilmiyorum. Sanırım öyle olması gerektiğine kendimi o kadar inandırmıştım ki bir şeyleri şöyle böyle yaşayabiliyor olmak: “Evet, sanırım vajinismusum yok.” dedirtiyordu bana.

Tabi biraz da kendime yedirememiştim. Feministim, bu konularda okuyup çiziyorum ve bu benim başıma geliyor olamazdı.

***

Kabullenmem ve yüzüme vurulması ise çok yeni oldu. Bir süredir psikiyatriste gidiyorum, başka farklı sorunlar çerçevesinde. Geçtiğimiz günlerde laf lafı açtı ve bundan bahsettim.

“Vajinismus olduğunu düşünmüyorum ama tabiri caizse sevişirken karşıdaki kişi bana tecavüz ediyor gibi bir görüntü oluyor.” dedim.

Doktor: “Neden vajinismus olduğunu düşünmüyorsun?” diye sorunca: “Kadın doğum uzmanı öyle dedi, kayganlaştırıcı kullanmam lazımmış.” diye karşılık verdim. Tatlı şirin doktorum bir anda: “Nasıl böyle bir şey diyor ya! Vajinismus psikolojik bir şey, kayganlaştırıcıyla geçer mi!” dedi. Psikoterapiye gitmem gerekiyormuş. Ama neyse ki Türkiye’de çok fazla kadında görüldüğü için buradaki doktorlar bu konuda uzmanmış.(!)

***

Tabi bunun üzerine hemen araştırmaya başladım. İnternette bulup dinlediğim bir kadın diyordu ki: “Birleşme olduğu için insanlar anlamıyor bunun vajinismus olduğunu, ondan doktora bile gitmiyorlar. Ama biz bu vakalarla çok sık karşılaştığımız için hızlıca çözebiliyoruz.” Açıkçası bu durum biraz umutlandırdı beni ama biraz da korkuttu. Parmak egzersizleri gibi şeyler önerdiklerini söylüyordu çünkü. Benim için bunu yapmak imkansıza çok yakın geliyor şu an.

***

Doktorla görüştüğümden beri cinselliğe dair her şey hayatımdan çıktı. Artık zorlayarak bile yapamıyorum. Tanısı konduktan sonra vajinismus benim için bir ihtimal değil bir gerçeklik artık. Ne yapacağımı bilmiyorum. Bu durumu gerçekten kabul edip psikoterapi ile devam edebilecek miyim emin değilim şu an. Cinselliği hayatımdan komple çıkarmak ya  da sadece sarhoşken sevişmek gibi şeyler daha kolay geliyor. Ne kadar içten içe bunun doğru olmadığını bilsem de. Sanırım gerçekten doktora gitmem gerek, ama düşüncesi bile o parmak egzersizleri ve vulvama dair her düşünce beni inanılmaz geriyor ve korkutuyor. Umarım kendimde o cesareti bulup vajinismusu yenebilirim.