Asiye

Bu aralar kayıplardayım ve kayıplardayken yaptığım tek şey, kendimi yatağa kapatıp aralıksız dizi izlemek. Geçen hafta ‘The Bold Type’ diye bir diziye başladım ve üzerine düşünmem gereken çok şeyi ortaya çıkardı. Birçok yazı şu an benim için listelendiyse de başlamak istediğim yer burası çünkü bire bir hayatıma dokundu. Dün izlediğim bölümlerden birinde baş roldeki kadınlardan biri ‘mantar’ oluyor. Ve diğerleri de bunu son derece normal ve herkesin başına gelen bir şey olarak karşılıyor. Kadının cevabı ise: “Bunu bana neden daha önce söylemediniz?” oluyor.

Bu anı bire bir yaşadım. İlk kez idrar yolu enfeksiyonu olduğumda anlamadım. 3 gün boyunca yatakta kıvrandığımı, hastaneye gidemediğimi (çünkü param yoktu) ve ilaçsız herhangi bir çözüm bulamadığımı hatırlıyorum. Düşünmemek için Behzat Ç. açıp sabaha kadar onu izleyip aşırı yorulunca uyuyakalıyordum. Üçüncü günün sonunda artık  başka çarem olmadığını fark edip sabah beşe karşı doktora gitmiştim. Bir süre sonra o dönem yakın olan bir kadın arkadaşıma bunu anlattım ve aldığım cevap: “Evet, kötü oluyor. Bana da olmuştu.” Tam olarak dizideki kadının cevabını verdim: “Bunu neden bana daha önce söylemedin?” Söylemiş olsaydı en azından hazırlıklı olurdum ya da bunun başıma gelmemesi için basit önlemler alabilirdim.

İnternetten hızlı bir aramayla belirtilerini, önlemlerini bulmanız mümkün zaten ama kısaca şöyle anlatayım: Sürekli çişiniz var, sürekli tuvalete gitmeniz gerekiyor ama işeyemiyorsunuz ve işerken yanıyor. Berbat bir şey. Antibiyotik almadan da geçmiyor. Piyelosepyıl, cipro gibi şeyler almanız gerekiyor çünkü evde kullanılan ‘doğal yollar’ın etki etmesi için çok uzun süre gerekiyor. Ve onlar daha çok önlem olabilecek şeyler aslında. Bir kere o yanma geldikten sonra istediğiniz kadar su ve kuşburnu çayı içebilirsiniz ama ilaç alana kadar asla tamamen geçmiyor.

Nasıl kaptığımız ise çok basit: içip içip ağaçların arasında işemek, pis bir tuvalete girmek, seks yaptıktan sonra tuvalete gitmemek, uzun süre çişinizi tutmak ya da son zamanlarda karşıma çok çıkan vajina için krem/koku vs. gibi şeyleri içeriklerine bakmadan kullanmak benim ilk aklıma gelenler.

İdrar yolu enfeksiyonu veya sistit, kapması son derece kolay ve baş belası bir hastalık. Ve hepimizde var neredeyse. Birkaç günümüzü alıyor veya aşırı berbat bir gece yaşamamıza sebep olabiliyor. Doktora giderken bile inanılmaz acı veriyor. Hele ki doktor ikna olmayıp idrar testi isterse sinirler iyice bozuluyor. Nereden kaptım, kimden kaptım acaba diye günah keçileri aranıyor. Hangi tuvalet ya da hangi kişi daha pisti de oradan bulaştı gibi sorgulamalar başlıyor.

İki sene önce tamamen kurtulmak için çok kararlıydım ve bir sürü doktor gezdim. Bir doktor tarafından azarlandım: “Antibiyotikleri tam kullansan böyle olmazdı, senin suçun.” diye. Bir keresinde aile hekimine gitmiştim ve sınavdan kaçmak için rapor istediğimi düşünerek ilacı yazmayı reddetti. Biraz kıvrandıktan sonra başka bir hastaneye gittiğimi hatırlıyorum. Bir diğeri: “Bunun çözümü yok.” dedi. Bir diğeri: “Sürekli su içip idrara çıkacaksın.” dedi. Ama ne yaparsam yapayım bu lanetten asla kurtulamıyorum.

Ben sanırım 4-5 senedir yaşıyorum bu durumu. Artık iyice profesyonelleştim. Hep evde bir köşede antibiyotik saklıyorum ama hazırlıksız yakalandığım da oluyor hala. İki sene önce kışın çevremde bir salgın başladı ve antibiyotikler tükenmişti. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Hala en komik anılarımdan birisidir, bir leğenin içine sıcak su doldurup içinde oturmuştum bir saat kadar.

Bir sonraki hazırlıksız yakalanmam ise geçen yazdı. Benim gözlemlediğim kadarıyla çevremde en azından yazları artıyor. Her yaz en az 2-3 kişi ilaç soruyor bana birkaç senedir. Ve doğal olarak ilaç stokları bitiyor. O seferde ise sanırım kapanma olduğu için doktora ilaç almaya gidememiştim ilk başta ve çevremde kimsede de ilaç bulamamıştım. Bilgisayarımla tuvalete gidip ‘Sex Education’ın bir sezonunu öylece oturarak bitirmiştim ve sonra zar zor uyuyakalmıştım.

Bu sene biraz sakin geçti ve bu demek ki her an gelebilir. İlaçları sakladım. Günde en az 2 litre su içiyorum ve bunun anksiyetesiyle yaşıyorum.

Peki, bunların hepsini neden anlattım şimdi durduk yere? Çünkü en başında dediğim gibi artık bunları konuşmamız gerek. Vajinalar, vulvalar, rahimler… Ve bize üzeri kapatılarak konuşmamamız gereken ya da kod adlarını bulmamız gerektiği öğretilen şeyleri artık konuşmamız gerek.

Sadece hastalıklar da değil bunlar. Çok sıradan regl olmak, ped kullanmak ya da en basitinden vulvamızın olması gibi şeyler. Bunu bile o kadar üzeri kapalı konuşuyoruz ki. ‘Paket’ diye bir konseptimiz var. O kadar korkuyoruz ki vajina, vulva demekten. Çeşit çeşit isimler buluyoruz. Regl olduğumuzda pedi cebimize, eteğimizin içine saklayarak tuvalete gidiyoruz ki çevredeki ‘erkekler’ görmesin. ‘Teyzemler geldi’, ‘halamlar geldi’ gibi hepimizin yaşadığı şeyler için farklı kod isimler bulmaya çalışıyoruz. Karnım ağrıyor dediğimizde regl olduğumuzun anlaşılmasını bekliyoruz. Kod adı bu çünkü.

Toplumu bırakın kendi kendimize bile cinselliğimiz hakkında düşünmüyoruz ve konuşmuyoruz. Hep bir şekilde çirkin olduğunu, yanlış olduğunu, koktuğunu düşünüyoruz. Her şeyden kötüsü, bizim için değil başkaları için olduğunu düşünüyoruz. Onlar için hazırlanmamız gerektiği öğretiliyor. Bekaret, acı dolu ağdalar, vajina beyazlatma ameliyatları… Bunlar pek bizim için değil sanki. Sefasını başkaları sürsün diye sürekli acı veren hastalıklardan, kendime bakamamaktan ve kendimi sorgulamaktan çok yoruldum. Birbirimizle bunu konuşamamaktan, bu yüzden herkesin yaşadığı şeyleri hepimizin en baştan tekrar ve yalnız yaşamasından da çok sıkıldım. Ve bunlar başıma her geldiğinde kendimi, kendi vücudumu ve bir vajinayla doğmuş olmamı suçlamaktan çok sıkıldım. Her regl olduğumda hayatımdan nefret etmekten, ilaç kullanmaktan, idrar yolu enfeksiyonu olduğumda bir süre sürünüp antibiyotik kullanmaktan ve  hayatıma hiçbir şey yokmuş gibi devam etmek zorunda olmaktan, sınavlara gitmekten, işe gitmekten yoruldum. Rahat rahat koltuğa bile oturamazken derse gitmek, işe gitmek, hayatımıza bir şey yokmuş gibi devam etmek zorunda olmaktan çok yoruldum.

Bu kadar hepimizin yaşadığı ve farkında olduğu bir şeyi saklamak için bu kadar kod ada ve bu kadar gizeme gerek var mı sizce?